Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Πέτρινα γεφύρια της Ευρυτανίας.

Του Ντρουβανιάρη στο ρέμα της Βουλγάρας, παραπόταμο του Φουρνιώτικου.

Το γεφύρι των Δομιανών, στο πέρα Ρέμα, που χύνεται στο Αγιατριαδίτικο ρέμα.

Η καμαρίτσα του Καλεσμένου στο Καλεσμενιώτικο ρέμα.

Το γεφύρι στα Παλιοτρίφυλλα του Καλεσμένου στο Κουτσπιόρεμα.

Το γεφύρι του Καλόγερου της Λάσπης, στον Καρπενησιώτη.

Το πάνω γεφύρι της Καρίτσας (γνωστό και σαν γεφύρι του μύλου) στο Μοσχονόρεμα.

Το γεφύρι της Κατούνας στο ρέμα της Λεπτοκαρυάς, παραπόταμο του Μέγδοβα.

Το θρυλικό γεφύρι του Μανώλη στον Αγραφιώτη.

Το γεφύρι στο Παλιοχώρι του Μαραθιά, στο Μαραθιώτικο ρέμα.

Το γεφύρι της Μπέσιας στο ρέμα της Καρούλας, στον Μπεσιώτη.

Το πάνω γεφύρι του Παπαρουσίου (της Παναγίας) στο ρέμα της Μούταινας, παραπόταμο του Μέγδοβα.

Το γεφύρι στο Πλατανόρεμα της Λάσπης, παραπόταμο του Καρπενησιώτη.

Το γεφύρι του Προδρόμου (τοποθεσία Ραχημύλου) στο ρέμα Πλατανάκι.

Η μικρή καμάρα της Ρωσκάς, στο ομώνυμο φαράγγι, πάνω από τον "Πανταβρέχει".

Το γεφύρι στον Παλιόμυλο στο Στένωμα, στο Στενωματιώτικο ρέμα, παραπόταμο του Μέγδοβα.

Του Τριδέντρου Αγράφων, στο ρέμα Σαμάρι στον Αγραφιώτη.

Το κάτω γεφύρι της Φουρνάς (στου Συρούκη) στο ρέμα Αφορεσμένα.

Της Χρύσως (το κάτω γεφύρι) στο Χρυσιώτικο ρέμα, λίγο πριν την συμβολή του με τον Γαβρενίτη.


Στην Ευρυτανική  γη λόγω του ιδιόμορφου αναγλύφου της και των εκατοντάδων ρεμάτων, χειμάρρων και ποταμιών χρειάστηκε από πολύ παλιά να υπερπηδηθούν γκρεμοί και να τιθασευτούν ορμητικά ρέματα για να μπορέσουν οι άνθρωποι, τα αγαθά τους και οι ιδέες τους να μετακινούνται ανεμπόδιστα όλες τις εποχές και να σπάζουν  τον βραχνά της απομόνωσης και της αποξένωσης. Κατ' ανάγκην η λύση ήταν μία και μοναδική: Η κατασκευή γεφυριών, πέτρινων φυσικά σε μια εποχή που οι γνώσεις και τα διαθέσιμα υλικά δεν επέτρεπαν τίποτα άλλο.

Γύρω στα εβδομηνταπέντε γεφύρια είναι αυτή τη στιγμή γνωστά στην Ευρυτανία. Το ένα τρίτο από αυτά δεν υπάρχουν πια. Άλλα παρασύρθηκαν από τους μόνιμους εχθρούς τους, τα νερά των ποταμών, μερικά είναι φυλακισμένα στους υδάτινους ταμιευτήρες των τεχνητών λιμνών, κάποια άλλα γκρεμίστηκαν η ανατινάχτηκαν κατά τις πολεμικές αναστατώσεις που γνώρισε η πατρίδα μας και λίγα, άγνωστο πόσα, περιμένουν ακόμα μέσα σε ανήλιαγα φαράγγια και δίπλα σε ξεχασμένους δρόμους ένα μάτι να τα δει και ένα χέρι να κόψει τους κισσούς και τα αγριόδεντρα που τα κρύβουν από τον κόσμο.

Μερικά από τα πλέον δυσπρόσιτα και άγνωστα Ευρυτανικά  γεφύρια παρουσιάζονται στην ανάρτηση αυτή που έχει έναν και μοναδικό στόχο: Να γνωστοποιήσει, να θυμήσει  και να συγκινήσει εκείνες τις συνειδήσεις που σαν τους αλαφροίσκιωτους πιστεύουν ακόμα στην ομορφιά και την ψυχή αυτών των μοναδικών κτισμάτων και διακρίνουν μέσα στο μισοσκόταδο την στοιχειωμένη που κοιμάται κάτω από τις καμάρες τους και περιμένει…….

2 σχόλια:

  1. Ευχαριστώ, Κλεοπάτρα, αλλά δεν συγκινείται κανένας απ' αυτούς που κρατάνε σφιχτά το κεμέρι στον κόρφο τους. Θα ήταν αφέλεια να πιστέψουμε ότι θα έδιναν και ένα από τα χρυσά φλουριά τους αν δεν είχαν άμεσο και προσωπικό όφελος. Τα υπόλοιπα, τα θεατρινίστικα, είναι για το πόπολο.......

    ΑπάντησηΔιαγραφή