 |
| Στο φαράγγι του "Πανταβρέχει" , στον Κρικελλοπόταμο . |
Μια ερασιτεχνική και κάπως αμήχανη προσπάθεια φωτογραφικής καταγραφής και παρουσίασης της υπέροχης φύσης της Ρούμελης . Στο μικρό αυτό οδοιπορικό κυρίαρχη θέση καταλαμβάνει η πατρίδα μου η Ευρυτανία , μέσα από τα βουνά της , τα ποτάμια της , την χλωρίδα και πανίδα της , την ιστορία της , τους ανθρώπους της και τα έργα τους . Ευχή και μοναδική μου επιδίωξη, οι όποιες - αναπόφευκτες - ατέλειες και τα λάθη του εγχειρήματος αυτού να μην θαμπώσουν στο παραμικρό την ομορφιά της !
τι ΟΜΟΡΦΙΕΣ!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήμια ματιά στο «αλλού» και διώχνει τη θλίψη... :) :)
Θα μπορούσαμε να ανομάσουμε το φαράγγι και "Παυσίλυπον" γιατί πράγματι εδώ οι αισθήσεις απογειώνονται και η οποιαδήποτε λύπη χάνεται σαν ατμός !
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε χαιρετώ και ευχαριστώ για την επίσκεψή σου.
Τί πανέμορφες εικόνες!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί υπέροχος χρωματικός συνδυασμός ,ο βάτραχος με την πεταλούδα!
Πολύ θα ήθελα να μάθω κάτι για την τρίτη εικόνα..
Είναι ιζήματα ? πώς δημιουργήθηκαν άραγε?
Μπράβο Ηλία, ωραίες φωτογραφίες!
Είναι ένας όμορφος προορισμός Ντίνα αλλά η προσέγγισή του είναι δύσκολη λόγω της κακής βατότητας των χωματόδρομων που οδηγούν εκεί .
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενικά όταν βλέπουμε πετρώματα σε αλλεπάλληλα στρώματα πρόκειται για ιζήματα που δημιουργούνται από κατακρημνίσεις οργανικών υλικών σε θάλασσες, η από τον αέρα , τα ποτάμια , αλλά ακόμα και από ηφαιστειακή δραστηριότητα.
Εδώ έχουμε κοκκινωπά στρώματα σκληρού κερατόλιθου (πυριτικό πέτρωμα) να εναλάσσονται με τυπικό υπόλευκο ασβεστόλιθο (που συνήθως δημιουργείται στο νερό).
Από εκεί και πέρα δεν μπορώ να προχωρήσω.
Το μόνο φανερό στοιχείο που απομένει είναι οι έντονες πιέσεις που δέχτηκαν αυτά τα πετρώματα και στρεβλώθηκαν με απερίγραπτο τρόπο στο διάβα των γεολογικών αιώνων.
Δεν τις έχω ανεβάσει αλλά σε άλλες φωτογραφίες νομίζεις ότι ένα γιγάντιο χέρι έδεσε (κυριολεκτικά) τα πετρώματα κόμπο.
Φυσικά το ποτάμι ανέλαβε να διαβρώσει τον βράχο και να κάνει την στρωματογραφία ορατή.
Σε χαιρετώ !
Ήσουν υπέρ του δέοντος κατατοπιστικός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ πολύ Ηλία..
Συναρπαστικές εικόνες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια περιήγηση να κάνει κανείς στο ιστολόγιο και αγαλιάζει η ψυχούλα του!
Και οι πληροφορίες πολύτιμες!
Σ' ευχαριστούμε!
Αγαπητέ φίλε οπτικοποίησες, με εξαιρετικό τρόπο, ένα από τα ομορφότερα παρθένα σημεία της ορεινής μας μικρής πατρίδας και όχι μόνο. Όταν είχα επισκεφτεί το ΠΑΝΤΑΒΡΕΧΕΙ για πρώτη φορά, πριν από 15 περίπου χρόνια, είχα κυριολεκτικά εκστασιαστεί. Από τότε έχω ξαναπάει αρκετές φορές και πάντοτε νιώθω το ίδιο συναίσθημα. Προτρέπω λοιπόν και από την πλευρά μου όσους φίλους -λάτρεις της αυθεντικής και άγριας φυσικής ομορφιάς- που δεν έχουν βιώσει αυτή τη μοναδική εμπειρία της μαγικής επίσκεψης στο παραδεισένιο Πανταβρέχει, να το τολμήσουν. Την εκτίμησή μου και θερμά συγχαρητήρια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα έχεις μια υπέροχη μέρα Ντίνα !
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω Μαρίνα ότι όλοι μας αποτελούμε κρίκους μιας μεγάλης και όμορφης αλυσίδας που αγκαλιάζει και δένει όλη την Ελλάδα, από άκρη σε άκρη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι χρωστάμε κάτι στους άλλους, μεγάλο η μικρό.
Καθένας από το πόστο του είναι και ένας τελάλης της πανέμορφης (αλλά ζαλισμένης και θλιμμένης) πατρίδας μας !
Φίλε πατριώτη Ευρυτάνα σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Για το φαράγγι αυτό καθ' αυτό νομίζω ότι δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά όμως την παρότρυνση στους απανταχού φυσιολάτρες να το επισκέπτονται υπάρχει μια μεγάλη δυσκολία :
Εδώ και είκοσι χρόνια ακούω για τα κονδύλια που εκταμιεύονται για την βελτίωση του δρόμου Δομνίστας - Ροσκάς - Κρικελλοπόταμου .
Συνέδρια ,φαγοπότια και χοροί των ημετέρων γίνανε, βεγγαλικά φωτίσανε τον Ευρυτανικό ουρανό, αλλά ο δρόμος κάθε χρόνο χειροτερευε. Το χάλι του δε φέτος δεν περιγράφεται !! Όποιος αποτολμήσει μια επίσκεψη στο φαράγγι ρισκάρει να αφήσει το αυτοκίνητό του εκεί στους κατσικόδρομους για πάντα.
Δεν γνωρίζω αν εκείνα τα θρυλικά κονδύλια βρήκανε το δρόμο για την Ευρυτανία η ξεστρατίσανε σε τίποτα παραθαλασσιες βίλλες η λογαριασμούς του εξωτερικού .
Η πραγματικότητα (που μας πληγώνει) είναι ότι εμείς εδώ δεν αγαπάμε τον τόπο μας .
Στην καλύτερη περίπτωση τον βλέπουμε σαν λάφυρο για πλιάτσικο . Και όσοι (λίγοι) αλαφροίσκιωτοι επιμένουν , κακό του κεφαλιού τους ......
Νάσαι καλά Ηλία που με τις φωτογραφίες σου μας γνωρίζεις/θυμίζεις τις φυσικές ομορφιές, τη βιοποικιλότητα, το τοπίο και την ιστορία της Ρούμελης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα προσθέσω, σε ότι γράφηκε, ότι το φαράγγι του Κρικελοπόταμου αποτέλεσε μία από τις βάσεις του Δημοκρατικού Στρατού Ρούμελης εξ αιτίας του δυσπρόσιτου της περιοχής. Στις κάτω πεζούλες των Δολιανών, κοντά στο ποτάμι, τα χρόνια 1948-1949 λειτουργούσαν έμπεδα του ΔΣΕ.
Τα παληά πετρόχτιστα μονοπάτια από την πλευρά της Ροσκά προς Πρόδρομο και των Δολιανών προς Κοντίβα προσφέρουν τη δυνατότητα πεζοπορικών διαδρομών υψηλής αισθητικής αξίας.
Οταν επισκέφθηκα για πρώτη φορά το Πάντα-Βρέχει, στα μέσα της 10ετίας του '80, μαγεύτηκα. Αργότερα, όταν το μέρος άρχισε να γίνεται γνωστό, έβλεπα πλαστικά μπουκάλια, τενεκεδάκια, νάυλον σακκούλες και άλλες τέτοιες ομορφιές να είναι πεταμένα εδώ κι εκεί.
Τώρα έχω χρόνια να πάω. Προσωπικά εύχομαι να παραμείνει ο δρόμος κακοτράχαλος για να μην μολυνθεί κι άλλο αυτός ο παράδεισος από την "ανάπτυξη" και το "νεοπολιτισμό".
Φιλικά, Τάσος Λ.
Hi. Very beautiful photos. I like them all
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσπάθησα να το δω και από αυτή την πλευρά , φίλε Τάσο, όμως η απογοήτευση για την εγκατάλειψη παραμένει . Απλά, γιατί έχω γνωρίσει τόπους όπου οι ντόπιοι πονάνε - κυριολεκτικά - τον τόπο τους .
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι η σύγκριση αυτή πληγώνει, όπως και να το δεις.
Γνωρίζω για τα έμπεδα των Δολιανών .
Είχα την "τύχη" εξ απαλών ονύχων να ακούω τέτοιες ιστορίες στα νυχτέρια και τα έχω αποστηθίσει καλά !
Για τα μονοπάτια που γράφεις τα περισσότερα έχουν κοπεί και κυλήσει στους γκρεμούς σε αρκετά σημεία . Από ένα τέτοιο μονοπάτι επιμένουν να ανεβαίνουν και να λειτουργούν στην Κοντίβα στις 6 Αυγούστου απόγονοι των κατοίκων και όσοι πιστοί, σε πείσμα των νέων ηθών και της λήθης που σαν σκουριά έχει καλύψει οξειδώσει τα πάντα.
Κάτι είναι κι αυτό. Αντίσταση και μνήμη , έστω και απελπισμένη, έστω και χωρίς παράθυρα να δεις λίγο φως ...
Με την σειρά μου σ' ευχαριστώ κι εγώ .
Thank you very much Ralle .
ΑπάντησηΔιαγραφήGreetings to Denmark .