Μια ερασιτεχνική και κάπως αμήχανη προσπάθεια φωτογραφικής καταγραφής και παρουσίασης της υπέροχης φύσης της Ρούμελης . Στο μικρό αυτό οδοιπορικό κυρίαρχη θέση καταλαμβάνει η πατρίδα μου η Ευρυτανία , μέσα από τα βουνά της , τα ποτάμια της , την χλωρίδα και πανίδα της , την ιστορία της , τους ανθρώπους της και τα έργα τους . Ευχή και μοναδική μου επιδίωξη, οι όποιες - αναπόφευκτες - ατέλειες και τα λάθη του εγχειρήματος αυτού να μην θαμπώσουν στο παραμικρό την ομορφιά της !
 |
Οι καθεδρικοί των ορέων της Ρούμελης . Εδώ , στα διάσελα και στα κορφοβούνια , στις ρεματιές , τα χαμένα μονοπάτια και τα πετρογέφυρα της ιστορίας , χωρίς τη λάμψη του χρυσού και την απολιθωμένη ρητορεία των ευτραφών γαστέρων, αλλά με θυμίαμα τις μυρωδιές των λουλουδιών και ψαλμωδίες από καρδερίνες και αηδόνια , η κάθε ταπεινή καρδιά αναζητεί γαληνεμένη - και βρίσκει - τον δικό της Θεό ..... |
Πραγματικά έτσι είναι Ηλία. Κυρίως όμως οι αισθήσεις διεγείρονται στα προσκυνητάρια που σώζονται ακόμη δίπλα στα ξεχασμένα μονοπάτια, όπως αυτό επάνω στο μονοπάτι Ροσκά - Πρόδρομος στο χείλος του γκρεμού. Δείξε μας και καμία τέτοια φωτογραφία αν έχεις στο αρχείο σου. Τάσος Λύτρας
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ταπεινά προσκυνητάρια, καμωμένα συνήθως από ντόπια πέτρα με τη δική τους αρχιτεκτονική το καθένα, έχουν την «προσωπική» τους ιστορία, συνήθως πονεμένη, για το λόγο που χτίστηκαν από τους πιστούς. Θα υπήρχε εξαιρετικό ιστορικοθρησκευτικό & λαογραφικό ενδιαφέρον αν μπορούσαμε να γνωρίσουμε την ιδιαίτερη ιστορία του καθενός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗλία, συγχαρητήρια για τις φωτογραφίες και ιδιαίτερα για το καταπληκτικό ρομαντικό κείμενό σου που τις συνοδεύουν!
Θα κάνω άλλη μία ανάρτηση Τάσσο με ανάλογο περιεχόμενο και ελπίζω να σε καλύψω .
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο προσκυνητάρι που αναφέρεις δεν θυμάμαι αν το έχω, αλλά σίγουρα έχω άλλα που πληρούν τις "προδιαγραφές" αυτές .
Σε χαιρετώ !
Τάκη,
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό τα παλιά προσκυνητάρια (εικονίσματα αν προτιμάς), λίγα μόνο αντιστέκονται ακόμα στην ορμή του χρόνου . Τα περισσότερα είναι νέες δημιουργίες με λευκή πέτρα και αλουμινένια πορτάκια (δεν αναφέρομαι στα μεταλλικά η τα προκατ γιατί αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με την παράδοση , ενώ είναι και αντιαισθητικά, κυρίως όταν ξεφλουδίζουν η σκουριάζουν !) .
Τα περισσότερα απ΄αυτά βρίσκονται κοντά η πάνω σε παλιούς δρόμους και μονοπάτια που δύσκολα διακρίνει κανείς σήμερα αφού οι αυτοκινητόδρομοι έχουν επιβάλλει τον δικό τους αμείλικτο νόμο.
Δίπλα σε γεφύρια, κοντά σε νερόμυλους , στα ερείπια παλιών εξωκκλησιών, σε δύσκολα και δύσβατα περάσματα που ο ανθρώπινος φόβος εξημερώνονταν από το τρεμάμενο φως του καντηλιού , σε σημεία που έγιναν μάχες η φονικά , αλλά και σε "σημαδιακά" μέρη όπου κρύβονταν αμύθητοι θησαυροί, σε αλώνια και σε βρύσες παντού θα βρούμε προσκυνητάρια η τα απομεινάρια τους . Δυστυχώς τα περισσότερα στοιχεία για το ποιός, το πότε και το γιατί δεν μπορούμε να τα ανασύρουμε πια από την σκόνη του χρόνου .
Χάθηκαν μαζί με τους δημιουργούς και τους λειτουργούς τους .
Κάθε φορά που επιστρέφουμε στα σημεία αυτά με θλίψη σημειώνουμε κάθε χρόνο νέες φθορές η απουσίες . Είναι κι αυτά ένα τμήμα του λαΪκού μας πολιτισμού που καταδικάστηκε στην φθορά και την λήθη . Γιατί φοβάμαι ότι αυτή είναι πια οι κοινή μας μοίρα ...
Σ' ευχαριστώ !!!
Τα "κονισματάκια" αντανακλούν, κατά κάποιο τρόπο, και μια "ηθογραφία" αφού o συμβολισμός του "τάματος" στη μικρή ορεινή πατρίδα αποτελούσε τμήμα ενός ιδιόμορφου εθιμικού και μιας μακραίωνης παράδοσης του τόπου, η οποία υπερβαίνει, με μία έννοια, και την ίδια τη χριστιανική πίστη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίο το κείμενό σου (και φυσικά οι photos) φίλε συμπατριώτη.
Ακριβώς, ιχνηλάτη, η παράδοση είναι μακραίωνη .
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πρώτη προγονική μορφή αυτών των ναίσκων θα πρέπει να αναζητηθεί στα Μινωϊκά ιερά κορυφής , οπότε καταλαβαίνεις πως ο πολιτισμός , η εκάατοτε κυρίαρχη πίστη και τα ήθη των κοινωνιών έπλεξαν το υφάδι τους πάνω στο στημόνι του χρόνου ! Είναι μεγάλο και σημαντικό θέμα που - δυστυχώς για μένα - με υπερβαίνει . Ελπίζω να υπάρχουν σοβαρές εργασίες στο θέμα αυτό, αλλά δεν γνωρίζω κάτι περισσότερο .
Καλή Αποκριά !